Onderstaande opiniestukje van Elke Sels wouden we jullie niet onthouden!
VIJFTIG TINTEN GROEN
Het was op de wereldberoemde kinderboekenbeurs in Bologna dat een Iranese vrouw mij haar boek voorstelde. Ze vertelde het verhaal over een reusachtige sneeuwman die met veel jolijt door de bevolking gebouwd was en hoe die reus van sneeuw feestelijk onthaald werd in stad. Vreugde alom, tot de sneeuwman wel erg veeleisend werd... De bewoners moesten dag en nacht zonneschermen boven zijn hoofd houden opdat hij niet zou smelten. En stilaan begonnen ze in te zien dat het aartsmoeilijk zou worden om zich weer van deze reus te verlossen. Een tweetalig boek, in het Perzisch en het Duits. Niet toevallig. Zowel in Iran als in Duitsland weten ze wat het is om je eigen dictator in huis te halen.
Een eenvoudig kinderverhaal, maar het bleef in mijn hoofd hangen, tot ik op een morgen in alle rust mijn honden uitliet op de Kempense zandwegen. Daar zag ik ze aan het werk: de groene brigade. Het welbekende logo op hun busjes en sweaters. Ze ontdeden een buitenverblijfje met vijver van alle klimop. Ik vroeg me af of dit perceel ook tot grote spijt van de eigenaars in natuurgebied gesukkeld was. De enorme devaluatie die in een dergelijk geval plaatsvindt, kan iedereen bewijzen; sla een plaatselijk notarieel blaadje open en vergelijk de prijzen van grond die wel of niet in een natuurgebied gelegen is…
En opeens was de parallel overduidelijk. Hoe deze groene slokop door de bevolking jarenlang gevoed was, met subsidies vetgemest… Hoe jeugdbewegingen, heemkundige kringen, en scholen hem met open armen ontvangen hadden. Hoe de media kritiekloos zijn propaganda verspreid hadden, en zo een schat aan gratis reclameruimte hadden geoffreerd, van tv-programma’s op de nationale zender tot persberichten die de kranten klakkeloos overnamen. Wie ziet er nu ook kwaad in een sneeuwman? Natuur is toch een goede zaak? Het is in ons aller belang. Dus waarom zouden we deze grote reus niet gastvrij in ons dorp verwelkomen?
Waarom eigenlijk niet? Groen is ongetwijfeld een prachtige kleur. Dat we moeten kiezen voor groen is een uitgemaakte zaak. Maar moeten we kiezen voor ÉÉN tint groen? Of eerder voor een waaier aan groen: jagersgroen, appelgroen, blauwgroen, lichtgroen en donkergroen, privaat groen,… We kunnen kiezen of onze kinderen godsdienst willen krijgen op school, of ze water of melk willen drinken tijdens de middagpauze,… Kunnen we voor hen ook nog kiezen voor vijftig tinten groen? Krijgen onze kinderen op school nog de visie van de jager, van de landbouwer, van de bosbouwer of van de private grondbezitter? Al meer dan tien jaar is er armoede aan deze invalshoeken. Nochtans bestaan er allerhande dure trainingen om mensen te leren dat het verrijkend is om zaken vanuit verschillende hoeken te benaderen.
Onze onschuldige reus, die we op barmhartige kousenvoeten binnenhaalden, toont zich nu als een rijke en machtige machine, die beladen is met politieke en financiële belangen. Kunnen we hem nog de baas? Of hebben we ons meest kostbare goed, onze groene ruimte, verkocht? Kunnen we de zonneschermen die massaal boven het hoofd van de sneeuwman gehouden worden, weer weg krijgen? Mag hij aub langzaam smelten, zodat het eentonige Natuurpuntgroen weer plaats kan maken voor vijftig tinten groen?